Saga rodu Torzeckich: Gdzie elewator, biblioteka i kościół

Na jego ziemi zbudowano między innymi wiadukt Briański, biurowiec Energobloku i siedzibę Narodowego Banku Polskiego oraz fragmenty ulic Spółdzielców i Fornalskiej (dzisiaj Sybiraków). Bo Wincenty Torzecki miał działki gruntu w siedmiu miejscach Czarkowa.

Urodził się w roku 1878 w domu, który na zboczu doliny Warty, niedaleko dzisiejszej ulicy Poznańskiej, zbudował na początku XIX wieku pradziadek Wincentego (a może ojciec pradziadka – tego dzisiaj nikt nie jest już pewien). Dom był porządny, murowany (fot. nr 1), więc już wtedy Torzeccy musieli być rodziną zamożną.

Między łąką a rzeką samochodów

Na posesję Torzeckich wjeżdża się od strony ulicy Stromej, biegnącej po zboczu doliny Warty, choć jest i furtka od Poznańskiej, od której prowadzi do ich domu kręta ścieżka. Tędy przechodziło się na drugą stronę ulicy do sąsiadów, na pola czy pod przydrożną kapliczkę, zanim w latach sześćdziesiątych zbudowano bloki trzeciego osiedla, szczególnie te przy ulicy Kosmonautów, a Poznańską zalała rzeka samochodów.

Jak i kiedy poszczególne kawałki łąk i ziemi stały się własnością rodziny, nie wiemy. Z dokumentów, które przetrwały do dzisiaj, wynika, że część z owych siedmiu działek ziemi otrzymał Wincenty od rodziców w styczniu 1901 r., kiedy zawarł związek małżeński ze Stanisławą Staszak. Jego gospodarstwo powiększyło się w 1914 r., kiedy Stanisława dokupiła ziemię za pieniądze przysłane przez męża z Ameryki. – Pradziadek pracował podobno w hucie – mówi Barbara Ryszkiewicz (na fot. nr 2 stoi z pradziadkiem Wincentym i bratem Przemysławem), ale na tym kończy się jej wiedza o jego pobycie za oceanem.

Gospodarski syn na studiach

O statusie materialnym rodziny Wincentego Torzeckiego najlepiej świadczy fakt, że średniego syna Stanisława wysłał na studia weterynaryjne do Warszawy. Kiedy po powrocie do Konina w drugiej połowie lat trzydziestych Stanisław (na fot. nr 3 z ojcem Wincentym Torzeckim) założył rodzinę, dochody z praktyki pozwoliły mu na wynajęcie z żoną mieszkania w kamienicy Stefanii Esse. Doskonale poradził sobie również podczas okupacji niemieckiej, bo wywieziony z rodziną do Ostrowca Świętokrzyskiego, również tam prowadził dochodową praktykę weterynaryjną. Jego sytuacja materialna była na tyle dobra, że po wojnie nie od razu zdecydował się na powrót do Czarkowa.